ว่าด้วยความจงรักภักดี…อีกครั้ง
10 กุมภาพันธ์ 2556 …ผมได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ควบคุมการปฏิบัติในการถวายความปลอดภัย การเสด็จพระราชดำเนินของพระบรมวงศานุวงศ์พระองค์หนึ่ง ที่ห้างใหญ่ย่านบางกะปิ เขตความรับผิดชอบของสถานีตำรวจนครบาลแห่งหนึ่ง…(ก็ทำไมไม่บอกรายละเอียดซะเลยหล่ะ ว่าห้างอะไร สน.อะไร…แหะ แหะ …เกรงว่าจะกระทบกระเทือนถึงไมตรีจิตอันดีนะฮ้าฟ…) เวลาที่พระองค์ท่านจะเสด็จมาถึงก็ประมาณเวลา 17.00 น. ซึ่งตามหลักการแล้วเราต้องมีการจัดตั้งกองอำนวยการร่วมถวายความปลอดภัย (กอ.ถปภ.) เพื่อเป็นศูนย์กลางการทำงานร่วมกันของทุกหน่วยงาน ก่อนกำหนดอย่างน้อย 2-3 ชั่วโมง เพื่อซักซ้อมการปฏิบัติตามแผน และกำหนดภารกิจแก่ผู้ปฏิบัติเพื่อให้เกิดความชัดเจน ผมกะว่าจะทอดเวลาไปช้ากว่ากำหนดซัก 15 นาที ด้วยเกรงว่า การเสด็จในวันนี้เป็นการเสด็จในงานที่มีภาคประชาชน นักเรียนนักศีกษามาร่วมงานกันเป็นจำนวนมาก การจัดการของสน.อาจจะยังไม่เรียบร้อยตรงตามเวลา ด้วยว่าต้องดูความเรียบร้อยปลอดภัยของบริเวณงานซะก่อน แต่อนิจจา…พลันที่ผมมาถึงพื้นที่ที่ต้องตั้งกองอำนวยการร่วม ผมก็เห็นนายตำรวจระดับสารวัตร ยืนแต่งเครื่องแบบเด่นเป็นสง่า ท่ามกลางความว่างเปล่าของกองอำนวยการ สอบถามก็ยังทำหน้างง ๆ แถมทำตัวเป็นนักรักบี้…นั่นคือโยนความรับผิดชอบให้เป็นเรื่องของห้าง เป็นเรื่องของคนอื่นไป โดยที่ตัวเองนั่นแหละ ที่ตามแผนกำหนดให้เป็นคนจัดการเรื่องที่ว่านี้ทั้งหมด การเอาใจใส่ การทำงานแบบทุ่มเท เพื่อถวายความปลอดภัย ถวายพระเกียรติ ความจริงแล้ว เป็นภารกิจประการที่ 1 ของตำรวจ สำคัญยิ่งกว่าภารกิจอย่างอื่นด้วยซ้ำ แต่วันนี้ ความจงรักภักดีดังกล่าว ผมดูแล้วมันเป็นเหมือนกับกลอนพาไป มันเป็นเหมือนกับป้ายโฆษณาประชาสัมพันธ์ให้ “พวกเรา” ดูดี…เราจัดกิจกรรม […]
