วันเสาร์ที่ 15 กุมภาพันธ์ 2557 21.00 น…..ผมใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมง เดินทางจากจังหวัดสระแก้ว ด้วยว่ามี “นักเลงดี” ชาวสวนกุหลาบ 102 โทรศัพท์สั่งให้ผมมาพบที่กรุงเทพให้ได้ ด้วยว่ามี “เหล่านักเลงดี” อีกกว่า 30 ชีวิต รอจะมีเรื่องกับผมอยู่ ….ผมลังเลอยู่นาน ว่าจะไปหรือไม่ไปดี เนื่องจากช่วงนี้ ไม่ค่อยกล้าทิ้งจังหวัดบ้านนอก “สระแก้ว” ของผมไปไหนไกล ด้วยว่าช่วงเวลานี้ไม่รู้เป็นไง มีฆ่ากันตายบ่อยมาก ….แต่ก็เอาหล่ะ มาก็มา เดี๋ยวประดาเพื่อนพ้องชาว 102 จะค่อนขอดเอาได้ว่า “ไม่เอาเพื่อนเอาฝูง”
มาถึงบ้านงาน ซึ่งก็เป็นบ้านของคุณฤ…คุณกมล เลิศเดชเดชา เจ้าของกิจการปุ๋ยตราหมาแดงอันลือชื่อ ลังเลอยู่นาน ว่าจะเข้าหรือไม่เข้าไปดี ด้วยว่าไม่มั่นใจว่าเป็นบ้านคน หรือสนามฟุตซอล ด้วยว่าขนาดและเนื้อที่อลังการณ์ จนไม่กล้าเยื้องกรายเข้าใกล้….ว่าแล้วก็อาศัยความกล้า ท่องนะโมสามจบ เลี้ยวรถโทรม ๆ เข้าไปจอดในคฤหาสน์หลังงามของคุณกมล …พลันที่รถจอดสนิท ผมก็ต้องตกตะลึงกับ Concept ของงาน ที่ตอนแรกนึกว่าแค่กินข้าว กินแชร์กันธรรมดา….แต่กาลกลับกลายเป็นว่า เพื่อนสวนกุหลาบ ที่มารวมตัวกัน…คะเนด้วยสายตาเอียง ๆ น่าจะประมาณซัก 30 คนเศษ ๆ…จัดงานแสดงความยินดีให้กับผมนี่หว่า
ผมตัวสั่น ขัดเขิน เดินไม่ตรง ด้วยว่า ชีวิตนี้่ไม่เคยมีงานลักษณะนี้มาก่อน แม้งานวันเกิดตัวเองก็ยังไม่เคยจัด ….แต่นี่ “เพื่อน” ทำให้ผมอย่างนี้เลยหรือ….ผมจำได้ว่า 10 กว่าปีที่แล้ว วันที่ชีวิตผม “ตกต่ำสุดขีด” ก็มีเพื่อนพวกนี้แหล่ะ ชาวสวน ฯ 102 ที่พาผมไปกินข้าว ไปให้กำลังใจ ไปปลอบใจกัน…..ไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง แดดจะออก “นักเลงดีกลุ่มนี่” สวนกุหลาบ ฯ102 ไม่เคยทิ้งผมครับ …ชีวิตประจำวันของพวกเราอาจไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน แต่เพื่อน ๆ ครับ “หัวใจ” ของพวกเราไม่เคยไกลกันครับ ขอบคุณเพื่อน ๆ สวนกุหลาบ 102 ขอบคุณสวนกุหลาบวิทยาลัย ขอบคุณครูอาจารย์ทุกท่าน ที่ทำให้ผมมีวันนี้ครับ มีวันที่มีเพื่อนที่ดี เพื่อนที่รัก และเพื่อนที่คอยเป็นกำลังใจตลอดการเดินทางของชีิวิต
ความจริง Blog แห่งนี้ ผมไม่มีวัตถุประสงค์ในการเขียน topic อื่น นอกจากเรื่องงานในหน้าที่ตำรวจของผม แต่วันนี้ผมขอซักวันเหอะครับ ขอเขียนให้เพื่อนสวนกุหลาบของผม ขอเขียนให้กับสถาบันที่สร้างพวกผมมา ซึ่งจะว่าไปแล้วชีวิตที่ดีในวันนี้ ส่วนหนึ่งและเป็นส่วนสำคัญก็เพราะ….”สวนกุหลาบวิทยาลัย” ที่รักของพวกเรานี่แหละครับ
ผมไม่รู้จะขอบคุณเพื่อน ๆ ไม่รู่จะตอบแทนน้ำใจของเพื่อน ๆ ด้วยวิธีไหนดี…เอางี้แล้วกัน ทนฟังผมร้องเพลงพร้อม ๆ กับเล่นเปียโน แบบมือสมัครเล่น เป็นการแสดงความขอบคุณก็แล้วกัน….หวังว่าคงจะ “พอทน” นะครับ….ขอบคุณมากครับสำหรับคำว่า “เพื่อน”
