10 กุมภาพันธ์ 2556 …ผมได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ควบคุมการปฏิบัติในการถวายความปลอดภัย การเสด็จพระราชดำเนินของพระบรมวงศานุวงศ์พระองค์หนึ่ง ที่ห้างใหญ่ย่านบางกะปิ เขตความรับผิดชอบของสถานีตำรวจนครบาลแห่งหนึ่ง…(ก็ทำไมไม่บอกรายละเอียดซะเลยหล่ะ ว่าห้างอะไร สน.อะไร…แหะ แหะ …เกรงว่าจะกระทบกระเทือนถึงไมตรีจิตอันดีนะฮ้าฟ…) เวลาที่พระองค์ท่านจะเสด็จมาถึงก็ประมาณเวลา 17.00 น. ซึ่งตามหลักการแล้วเราต้องมีการจัดตั้งกองอำนวยการร่วมถวายความปลอดภัย (กอ.ถปภ.) เพื่อเป็นศูนย์กลางการทำงานร่วมกันของทุกหน่วยงาน ก่อนกำหนดอย่างน้อย 2-3 ชั่วโมง เพื่อซักซ้อมการปฏิบัติตามแผน และกำหนดภารกิจแก่ผู้ปฏิบัติเพื่อให้เกิดความชัดเจน
ผมกะว่าจะทอดเวลาไปช้ากว่ากำหนดซัก 15 นาที ด้วยเกรงว่า การเสด็จในวันนี้เป็นการเสด็จในงานที่มีภาคประชาชน นักเรียนนักศีกษามาร่วมงานกันเป็นจำนวนมาก การจัดการของสน.อาจจะยังไม่เรียบร้อยตรงตามเวลา ด้วยว่าต้องดูความเรียบร้อยปลอดภัยของบริเวณงานซะก่อน
แต่อนิจจา…พลันที่ผมมาถึงพื้นที่ที่ต้องตั้งกองอำนวยการร่วม ผมก็เห็นนายตำรวจระดับสารวัตร ยืนแต่งเครื่องแบบเด่นเป็นสง่า ท่ามกลางความว่างเปล่าของกองอำนวยการ สอบถามก็ยังทำหน้างง ๆ แถมทำตัวเป็นนักรักบี้…นั่นคือโยนความรับผิดชอบให้เป็นเรื่องของห้าง เป็นเรื่องของคนอื่นไป โดยที่ตัวเองนั่นแหละ ที่ตามแผนกำหนดให้เป็นคนจัดการเรื่องที่ว่านี้ทั้งหมด
การเอาใจใส่ การทำงานแบบทุ่มเท เพื่อถวายความปลอดภัย ถวายพระเกียรติ ความจริงแล้ว เป็นภารกิจประการที่ 1 ของตำรวจ สำคัญยิ่งกว่าภารกิจอย่างอื่นด้วยซ้ำ แต่วันนี้ ความจงรักภักดีดังกล่าว ผมดูแล้วมันเป็นเหมือนกับกลอนพาไป มันเป็นเหมือนกับป้ายโฆษณาประชาสัมพันธ์ให้ “พวกเรา” ดูดี…เราจัดกิจกรรม จัดอีเวนท์ใหญ่ ๆ ประมาณว่า “เทิดไท้” กันเกลื่อนบ้านเต็มเมืองไปหมด เราต่างขึ้นคัทเอาท์ เพื่อแสดงความจงรักภักดีอย่างสุดขั้วหัวใจ เราต่างร่วมกันจุดเทียนร้องเพลงกันอย่างขมักเขม้น…..ฯลฯ แต่เอาเข้าจริง ๆ แล้ว เราทำอย่างที่ปากพวกเราพร่่ำบ่น “จริงหรือเปล่า”
ผมไม่อยากโทษผู้ปฏิบัติระดับสน. ที่ “มากล้น” ภารกิจถูกทุ่มลงใส่หัว จนแยกแยะไม่ถูกแล้วว่าอะไรก่อนอะไรหลัง หากจะโทษ…ผมเองคงมีส่วนต่อความผิดนี้ด้วย ไม่มากก็น้อย ในฐานะเป็นผู้บังคับบัญชา ไม่ดูแลเอาใจใส่ ตามคติพจน์ของพี่อู๋ ท่านผบ.ตร.พล.ต.อ.อดุลย์ แสงสิงแก้ว ที่ว่าไม่มีลูกน้องไพร่พลเลว มีแต่ผู้บังคับบัญชาเท่านั้น ที่ไม่ดูแลเอาใจใส่ อบรม สั่งสอนให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้ทำหน้าที่อย่างถูกต้องสมบูรณ์
ประสบการณ์วันนี้ ทำให้ผมคิดได้ว่า ผมคงไม่อาจวางใจให้กับภารกิจนี้โดยที่ไม่ลงไปดุ ไม่ลงไปกวดขันด้วยตัวเอง อีกต่อไปแล้ว จะหาว่าผมเป็นพวก “ตู้” จะหาว่าผม กลัวเกินกว่าเหตุ จะหาว่าผมเป็นพวกไม่ไว้วางใจลูกน้อง ก็เอาเหอะครับ ข้อหานี้ คงมีให้กับผมได้ทุกวันอยู่แล้ว….แต่จะหาว่าผมทำหน้าที่แบบไม่สมบูรณ์แบบ ทำหน้าที่แบบ “ไม่จงรักภักดี”…ผมอายหว่ะ….!
ก่อนจบวันนี้ ฝากเพลงดี ๆ ไว้เตือนใจพี่น้องตำรวจของผม ให้พิจารณาถึงเนื้อหาสาระ พร้อมกับยกมาใส่เกล้าไว้เป็นเครื่อง “ดำรงชีพ” ด้วยซักเพลงนะครับ เพลงนี้่เป็นบทพระราชนิพนธ์ทำนองของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวครับ ประพันธ์คำร้องโดยท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุญนาค หวังว่าพวกเราคงรู้จักกันดี แต่อยากให้พิจารณาเนื้อหาให้ละเอียดซักหน่อย…แล้วท่านจะค้นพบอะไรบางอย่างที่มาเติมเต็มอุดมการณ์ในวิชาชีพ “ผู้พิทักษ์สันติราษฏร์” ครับ
ขอขอบคุณและชื่นใจที่ยังมีตำรวจที่มีอุดมการณ์สูงสุดอย่างท่านที่ทำงานตามคำปฏิญาณตนตามที่เรียนมา และขอเป็นกำลังใจในการเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ที่ดีอันเป็นความหวังของประชาชนคนไทยเพื่อดำรงไว้ซึ่งชาติ ศาสนา และสถาบันพระมหากษัตริย์ของประเทศไทย ซึ่งกว่าจะมีวันนี้ได้บรรพบรุษเราต้องแลกเลือดเนื้อมามากมายเพื่อพี่น้องไทยวันนี้ค่ะ สุดท้ายขอคุณพระศรีรัตนตรัยตลอดจนพระบารมีแห่งองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมวงศานุวงศืทุกพระองค์จงคุ้มครองตำรวจไทยที่ทำงานอย่างจริงจัง และจริงใจทุกคนด้วยค่ะ